వరమా.. శాపమా...?!!

ఒక్కోసారి నా బలానివి

చాలాసార్లు నా బలహీనతవి

గెలిపించేది నువ్వే

ఓడించేది నువ్వే

దిగులు పెట్టించేది నీవే

ఓదార్చేది నువ్వే

అనురాగంలో అమ్మనీ

కోపంలో నాన్ననీ

గుర్తు తెచ్చేది నీవే

ప్రేమగా మురిపించేది నువ్వే

అందర్నీ మరిపించేది నీ నవ్వే

ఆశల్ని పెంచిందీ నువ్వే

మొగ్గలోనే చిదిమేసిందీ నువ్వే

ఏడ్చినప్పుడూ

నవ్వినప్పుడూ

కంటనీరు నీవల్లనే

కాంతి రేఖవు నీవే

చిక్కని చీకటి నీ వల్లనే

ధైర్యాన్నిచ్చేది నీవే

అగాధంలోకి విసిరేది నీవే

శాంతమూర్తిలా ఓసారి

ఉగ్రరూపంలో మరోసారి

భిన్నత్వంలో ఏకత్వంలా

సమస్తాన్నీ నిక్షిప్తం చేసుకున్న

ఓంకార స్వరూపమై

అర్ధనారీశ్వర తత్వమై

అర్థమయ్యేలోగానే

అర్థంకాని బ్రహ్మాండమై

అణగదొక్కేస్తోందీ నువ్వే

నీ పరిచయం వరమా, శాపమా..?!

ఆ ఇంట్లో జరిగింది ఇదీ....!!

మత్తుగా కమ్ముకుంటున్న నిద్రలా... చిక్కని చీకటి ఓ రాత్రిని ఆబగా ఆక్రమించుకుంటోంది. ఊరి చివర ఆ ఇంట్లో అందరూ నిదురమ్మ ఒడిలో హాయిగా సేదదీరుతున్నా... ఒకరు మాత్రం ఏదో దీర్ఘంగా ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నారు.

కొన్నాళ్లుగా ఇంట్లో జరుగుతున్న తంతు గురించి విని పెద్దగా పట్టించుకోకపోగా.. పైగా తనివితీరా వేళాకోళం చేస్తూ నవ్విన సందర్భాల్ని గుర్తు తెచ్చుకుని మరీ బాధపడుతున్నాడు. అరెరే... ఇన్నాళ్లుగా అక్క చెప్పినా వినలేదు, అమ్మ చెప్పినా వినలేదు.. కానీ పదే పదే జరుగుతున్న ఆ సంఘటనల్ని ఎందుకు పట్టించుకోవటం లేదు.. అంటూ తనలో తానే తిట్టుకుంటున్నాడు. 

ఇంతలా బాధపడుతున్న శాల్తీ పేరు ఆనంద్. సీత తమ్ముడు. ఊరికి దగ్గర్లోని ఓ మోస్తరు టౌన్లో డిగ్రీ మూడో సంవత్సరం చదువుతున్నాడు. పల్లెటూరి వాతావరణంలో చిన్నప్పటినుంచీ పెరిగిన అందరిలాగే తను కూడా దెయ్యాలు, భూతాలంటే ఓ రకమైన భయాన్ని పెంచుకున్నాడు. తమ ఇంట్లో జరుగుతున్న వాటన్నింటికీ అవే కారణమని నమ్మాడు. అయితే అమ్మ పెద్ద పెద్ద భూతవైద్యుల దగ్గర ఎన్నో రకాల పూజలూ, మంత్రాలూ, తంత్రాలూ, యంత్రాలూ... ఎవేవో చేసినా.. మళ్లీ అలాంటి పరిస్థితులే ఎదురవుతుండటంతో అది కారణం అయి ఉండక పోవచ్చు అనే అనుమానం బలపడసాగింది అతనికి.

కానీ ఆ అనుమానం తీర్చుకునేదెలా... పోనీ దెయ్యాలు, భూతాలు కారణం కాకపోతే... అమ్మ, అక్క ఎందుకలా బాధపడుతున్నారు. కుటుంబానికి కానివారు ఎవరైనా కక్ష పెంచుకుని ఇలా చేస్తున్నారేమో అనుకునేందుకు తమకు ఎవరూ శత్రువులు లేరే. మరి ఎందుకు, ఎవరు ఈ పని చేస్తున్నట్లు... ఎవరైనా మనుషులే ఈ పని చేస్తున్నారా లేక మరింకేదైనానా... బుర్ర నిండా ఒకటే ఆలోచనలు... ఆ రాత్రంతా అలాగే ఆలోచిస్తూ.. ఎప్పుడు నిద్రపట్టేసిందో ఏంటో... పొద్దున్నే వాళ్ల నాన్న తట్టి లేపేదాక లేవనేలేదు.

కంగారుగా లేచిన ఆనంద్.. "అమ్మ ఇవ్వాళ ఎలా ఉందో ఏంటో... నిద్రపోయిందో, లేక మళ్లీ ఏదైనా ఆకారం మీదపడి గొంతు నొక్కబోయిందో ఏంటో.. అనుకుంటూ వంటింట్లోకి పరిగెట్టాడు. అక్కడ ప్రశాంతంగా పనులు చేసుకుంటున్న తల్లిని చూడగానే.. హమ్మయ్యా రాత్రేం జరగలేదన్నమాట అనుకుంటూ..." ఉరుకులు పరుగులతో తయారై కాలేజికి వెళ్లిపోయాడు.

రాత్రి నిద్ర మేలుకున్న ఫలితమో, లేక ఆలోచనల అలజడో తెలీదుగానీ క్లాసు రూంలో సొమ్మసిల్లినట్లు పడిపోయిన ఆనంద్‌ని నీళ్లు చల్లి తట్టి లేపాడు అతని క్లోజ్ ఫ్రెండ్ నీరజ్. ఏంట్రా ఏమైంది.. రాత్రంతా మేలుకున్నావా ఏంటి..? వాడిపోయిన ఆనంద్ ముఖంలోకి చూస్తూ అడిగాడు. అదేం లేదురా.. చిన్న సమస్య అందుకే అన్నాడు. సరే.. క్లాస్‌కి టైం అయ్యింది, సర్ వచ్చేస్తారు.. క్లాస్ అవగానే మాట్లాడుకుందాం... నువ్వేం దిగులుపడకు అని ధైర్యంచెప్పి ఓదార్చాడు నీరజ్.

క్లాస్ అయిపోగానే ఇద్దరూ అలా నడుచుకుంటూ గ్రౌండ్‌లోకి చేరుకుని ఓ బెంచ్‌పై కూలబడ్డారు. ఇప్పుడు చెప్పురా ఏమైందో అంటూ మొదలెట్టాడు నీరజ్. వెంటనే... చిన్నప్పటినుంచి తన అక్కకి జరిగింది, ఇటీవలి కాలంలో అమ్మకి జరుగుతోంది.. అన్నీ ఒక్కొక్కటిగా విడమర్చి చెప్పాడు ఆనంద్. వీటన్నింటికీ కారణం దెయ్యాలు, భూతాలు కాదని తేలిపోతోందిరా.. కానీ కారణం ఏదో ఉంది.. అది కనుక్కోవాలి. ఎలాగో తెలీటం లేదు అని వాపోయాడు.

కాసేపు ఆలోచనల్లో పడిపోయిన నీరజ్.. ఒరేయ్ మా డాడీని అడుగుదామా.. ఒకవేళ ఆరోగ్యపరమైన కారణాలు ఏవైనా ఇందుకు కారణమేమో... ఓసారి అడిగితే తెలుస్తుంది కదా... అని అన్నాడు. అప్పటిదాకా అస్సలు ఆ ఆలోచనే లేని ఆనంద్‌కి అది సరైందిగానే అనిపించింది. ఓసారి అడిగితే ఏం పోతుంది.. అయితే ఇంటికెళ్దాం పదా అంటూ హడావుడిగా బయల్దేరదీశాడు.

మధ్యాహ్నంపూట కాస్తంత విశ్రాంతిగానే ఉండే నీరజ్ తండ్రి.. మమ్మల్ని చూడగానే ఏంటి ఈ టైంలో ఇలా వచ్చారన్నట్లు ప్రశ్నార్థకంగా చూశాడు మమ్మల్ని. వెంటనే అందుకున్న నీరజ్.. డాడీ మావాడికి ఏదో హెల్త్ ప్రాబ్లెం అట.. మిమ్మల్ని వెంటనే కలవాలి అంటే ఇలా వచ్చాం అన్నాడు. అవునా... ఏం ఆనంద్.. ఏం బాలేదు ఒంట్లో అని అడిగాడు.

అంకుల్... అదీ.. అదీ... అంటూ మరేం మాట్లాడలేకపోతున్న ఆనంద్ పరిస్థితిని అర్థం చేసుకున్న నీరజ్ తండ్రి... మరేం ఫర్వాలేదు చెప్పు ఆనంద్ అన్న మాటలు కాస్తంత ధైర్యాన్నివ్వగా... నాకేం ప్రాబ్లెం లేదు అంకుల్... ఇంట్లోనే ప్రాబ్లెం అంతా.. అంటూ.. జరిగిందంతా పూసగుచ్చినట్లు చెప్పుకొచ్చాడు. అలా వింటున్న డాక్టర్ గారి ముఖంలో రంగులు మారుతుండటం గమనించారు ఇద్దరు స్నేహితులు.

అంతా విన్న డాక్టర్... కాసేపు మౌనంగా ఉండిపోయాడు. మెడికల్ పరిభాషలో మీరు చెబుతున్న సమస్యలకు చాలా చాలా కారణాలున్నాయండ్రా... అవన్నీ మీకు చెబితే అర్థం అవుతాయో లేదో అన్నాడు.

మేం మరీ చిన్నపిల్లలం కాదుగా డాడీ.. అర్థం చేసుకుంటాం చెప్పండి.. అన్నాడు నీరజ్. మీరు అర్థం చేసుకుంటే అంతకంటే ఇంకేం కావాలి. అయితే ఈ విషయాల్ని మీరు అర్థం చేసుకున్నంత మాత్రాన ఉపయోగం ఏముంటుంది చెప్పండి. పల్లెటూళ్లలో చిన్నప్పటినుంచీ ఓ రకమైన భయాలకు, భీతికి అలవాటుపడిన వాళ్లకి అర్థం చేయించటం, మార్చటం అంత తేలికైన పని కాదు కదా.. అంటూ నిట్టూర్చాడు డాక్టర్.

నిజమే అనుకోండి.. ముందు సమస్యకు కారణం తెలిస్తే.. మెల్లి మెల్లిగా అర్థం చేయించే ప్రయత్నం చేయవచ్చు కదా అంకుల్... చెప్పండి.. నా ప్రయత్నం నేను చేస్తాను... పదే పదే చెబుతుంటే.. ఏదో ఒక రోజు వినకపోరు... అర్థం చేసుకోకపోరు కదా... అన్నాడు ఆనంద్.

సరే ఆనంద్... తప్పకుండా చెబుతాను.. నువ్వు చెప్పిన సంఘటల గురించి వింటుంటే... "మీ అక్కకి, అమ్మకీ డెల్యూషనల్ పర్సెప్షన్( delusional perception) అనే మానసిక జబ్బుందేమో అనిపిస్తోంది. It is a false, fixed belief of a perception.. అంటే : ఒక తాడు కనిపిస్తే, వాళ్ళకి ఏమనిపిస్తుందంటే, ఆ తాడుతో ఎవరో తమ గొంతు నులిమేస్తారనో, తమ కాళ్ళు చేతులు కట్టేస్తారనో అనే భయాలు మొదలౌతాయి. అలాంటివి ఏమీ జరగవని ఎవరు చెప్పినా, ఎంత చెప్పినా వినిపించుకోరు. ఇది ఒక కారణం.

అలాగే... మామూలుగా రాత్రి పడుకున్న తర్వాత... ఆహారపుటలవాట్లను బట్టి కొందరికి కడుపులోని ఆమ్లాలు గొంతులోకి ఎగదన్నడం జరుగుతుంది. దీన్నే గాస్ట్రో ఇంటెస్టైనల్ రిఫ్లెక్స్ డిసీస్(G.E.R.D) అని అంటారు. గొంతు పట్టేసినట్లు అవడం, చాతీలో విపరీతమైన నొప్పి, కొన్నిసార్లు ఊపిరి తీసుకోలేకపోవడం ఇలాంటివి దాని లక్షణాలు. G.E.R.D పేషెంట్‌కి డెల్యూషనల్ పర్సెప్షన్ కూడా తోడైతే, మీ అక్కకి జరుగుతోంది చూడు అలా అవుతుందన్నమాట.

మరికొందరికి వాళ్ళకొచ్చే పీడ కలలు కూడా ఇలాంటివి రావడానికి కారణామౌతుంటాయి. ఇకపోతే మీ అక్కకిలాగే, మీ అమ్మకి కూడా ఇలాగే ఎందుకు జరుగుతోంది అని ప్రశ్నించుకుంటే.. పైన చెప్పినట్లుగా పీడకలలు రావడం, కూతురు పడుతున్న బాధను తట్టుకోలేకపోడం వంటివి కూడా కారణాలుగా చెప్పవచ్చు.

ఇంకొందరికి.. గాఢనిద్రలో ఉండగా, బాగా బిగదీసుకుపోయి పడుకోవటం మూలంగా.. రక్త ప్రసరణ సరిగా జరగదు. అలాంటి సమయాల్లో కూడా మీ అక్కకి జరిగినట్లుగా జరిగే అవకాశం ఉంది. అది పూర్తిగా ఓ మాసికమైన స్థితే తప్పిస్తే.. దానికి వ్యక్తులుగానీ, ఏ భూత, ప్రేత, పిశాచాలుగానీ కారణం కానే కాదు.

అర్థమవుతోందా.. లేదా... అన్నట్లు ప్రశ్నార్థకంగా ఆనంద్ ముఖంలోకి చూశాడు డాక్టర్. అమ్మో.. ఇన్ని కారణాలున్నాయా అన్నట్లు ముఖంపెట్టి... శ్రద్ధగా, జాగ్రత్తగా వింటున్న ఆనంద్‌ని చూడగానే నమ్మకం కుదిరిన అతను మళ్లీ చెప్పసాగాడు.

పైన చెప్పుకున్నవన్నీ వేటికవే విభిన్నమైన లక్షణాలు ఆనంద్. ఒకటే రోగమనీ, అదే కారణమని మనం నిర్ధారించలేము. వీటికి మానసికపరమైన కారణాలు కూడా తోడయ్యే అవకాశం ఉంది. శ్వాస కోశ సంబంధ వ్యాధులున్న(sleep apnea) వారికి నిద్రలో మెదడుకి ఊపిరందక ఎవరో తమని చంపుతున్నారు అని అనిపించేదాకా వెళుతుంది. అయితే ఇది చాలా రేర్‌గా జరుగుతుంటుంది.

ఇప్పటిదాకా మనం చెప్పుకున్న కారణాలు లేదా వ్యాధులు.. ఎక్కువగా మహిళలో కనిపించేవి. మహిళలకు మాత్రమే పరిమితమైన వ్యాధులు అని కూడా చెప్పవచ్చు. కుటుంబ నేపథ్యం, వాళ్ల వాళ్ల పరస్పర సంబంధాలు, కుటుంబంలో లేదా జీవితంలో అనుభవించిన స్వేచ్ఛా రాహిత్యం ఇత్యాధి కారణాలు కూడా ఇలాంటి వ్యాధులకు కారణం అయ్యే అవకాశం ఉంది.

ముఖ్యంగా మహిళలు వెల్లకిలా పడుకున్నప్పుడే అలా అనిపిస్తుంది. ఆరాంగా కుర్చీలో పడుకుంటే అలా అనిపించే అవకాశం ఉండదు.. అంటూ చెబుతున్న మాటలకు అవునన్నట్లుగా.. అవును అంకుల్.. అక్క చెప్పేది.. కానీ మేమే ఎవరం పట్టించుకునేవాళ్లం కాదు అన్నాడు ఆనంద్. మీరు చెప్పేదే కరెక్ట్ అయితే.. మరి అమ్మ మాత్రం ఎలా పడుకున్నా అలాగే ఉంటోందని చెబుతోంది కదా అంకుల్ అంటూ కొనసాగించాడు.

గొంతు, శ్వాస కోశ సంబంధ వ్యాదులూ, చిన్నప్పటి భయాలూ, కొన్ని ఇతర కారణాలూ తప్ప.. ఇంకేం ఉండవు ఆనంద్. ఆ లక్షణాలు వయస్సుతో పాటు మారవచ్చు.. మారుతాయి కూడా... ముక్తాయింపుగా అన్నాడు డాక్టర్.

గొంతు, శ్వాసకోశ సంబంధ వ్యాధులు... అంటే ఆస్త్మా, సైనస్, ట్రాన్సిల్స్ లాంటివన్నీ అవే కదా అంకుల్ అన్నాడు ఆత్రుతగా అడిగాడు ఆనంద్. అవును ఆనంద్ అవే. ఇవన్నీ మీవాళ్లకి ఉన్నాయా అని అడిగాడు. అవునంకుల్.. అక్కకి చిన్నప్పటినుంచీ సైనస్, ట్రాన్సిల్స్.. అమ్మకి ఆస్త్మా... ఊపిరి అందక చాలా బాధపడుతూ ఉంటుంది. ఇప్పుడు మీరు చెప్పేది వింటుంటే.. ఈ కారణాల వల్లనే వాళ్లకి అలా అవుతోందని అనిపిస్తోంది.

నీరజ్ మీ దగ్గరికి తీసుకురావడం చాలా మంచి పనైంది అంకుల్. నిజంగా చాలా విషయాలు చెప్పారు. మేము కూడా తెలుసుకోవడం మంచిదే అయింది. లేకపోతే... చదువుకుంటున్న మేం కూడా దెయ్యాలు, భూతాలు అంటూ ఆ భ్రమలోనే బ్రతికేయాల్సి వచ్చేది. చాలా చాలా థ్యాంక్స్ అంకుల్.. కృతజ్ఞతలు చెప్పాడు ఆనంద్. దానిదేముందిలే బాబూ... ఎలాగూ వచ్చారు.. లంచ్ టైం అయ్యింది కదా.. తినేసి ఒకేసారి క్లాస్‌కి వెళ్లండి అని.. కాసేపు నడుం వాల్చి మళ్లీ క్లినిక్‌కి వెళ్లాలి కదా అనుకుంటూ పక్క గదిలోకి వెళ్లిపోయాడు డాక్టర్.

మనసులోని పెద్ద భారం దిగగా.. తృప్తిగా భోంచేసిన ఆనంద్... మధ్యాహ్నం నుంచి నీరజ్‌తో కలిసి క్లాసులు ఉత్సాహంగా విన్నాడు. ఇద్దరూ కలిసి మిత్రులతో కాసేపు అల్లరి చేసారు. సాయంత్రం ఎవరి ఇళ్లకు వాళ్లు బయల్దేరారు. ఆనంద్ కూడా ఉత్సాహంగా ఇంటికి బయల్దేరాడు.

బయల్దేరాడేగానీ... దెయ్యాలు, భూతాలు అంటూ భయంతో బ్రతికేస్తున్న అక్కని, అమ్మని.. వాళ్లలాంటి మరికొందరికి ఈ విషయం అర్థం చేయించటం ఎలా.. ఎలా చేప్తే వింటారన్న ఆలోచనలు మాత్రం వీడలేదు. వెంటనే అర్థం చేసుకోలేకపోయినా.. మెల్లి మెల్లిగా అర్థం చేసుకుంటారనే ఆశ మాత్రం ఉంది. అది చాలదా వాళ్లని మార్చేందుకు... మార్చాలి అని మనసులో దృఢంగా అనుకుంటూ.. ధైర్యంగా ఇంట్లో అడుగుపెట్టాడు.

"అమ్మా.. ఎక్కడున్నావ్....?" అంటూ................

(మొదటి భాగంలో రాసిన కొన్ని సమస్యలకు, సందేహాలకు వైద్యపరంగా విలువైన సమాచారం, ఇతరత్రా సహాయం అందించిన ఫేస్‌బుక్ మిత్రులు డాక్టర్ వంశీధర్ రెడ్డి, మరియు మరికొందరు మిత్రులకు మనస్ఫూర్తి కృతజ్ఞతలు)

ఆ ఇంట్లో ఏం జరుగుతోంది...?

ఊరికి చివరగా ఓ పూరిల్లు...

ఇంకా విద్యుత్తు వెలుగులు పలుకరించని ఆ ఇంట్లో కిరసనాయిలు బుడ్డీ.. వెన్నెల వెలుగులంత స్వచ్ఛంగా హాయిగా నవ్వుతోంది. అంతలోనే నల్లని మబ్బులతో వేళాకోళం ఆడుతున్న రాత్రమ్మకు నిద్రొచ్చింది. చిక్కటి చీకటితో చెలిమి చేసిన రాత్రమ్మకు తోడుగా ఒంటరి ఆ పూరిల్లూ మత్తుగా జోగేందుకు సిద్ధమైంది.

"అమ్మలూ... ఇటొచ్చి పడుకోవే.."

"వుహూ.. ఇయ్యాల నేను నీతో పడుకోను పో.." చిన్ని చాపను అమ్మకి కాస్త పక్కగా జరిపి (మరీ దూరంగా పడుకుంటే రాత్రి భయమేస్తేనో) బుల్లి దిండు వేసుకుని పేద్ద ఆరిందానిలా పడుకుంది సీత.

కూతురి గడుసుదనానికి విస్తుపోయిన తల్లి.. "నీ ఇష్టం అమ్మలూ.. మరి రాతిర్లో బయమేస్తే నా దగ్గరికి రాకూడదు అయితే" బెదిరిస్తే అయినా దగ్గరికి వస్తుందేమోనని ఆశతో అంది

"నాకేం భయమేయదు పో... నువ్ పడుకో" మూతి విరుస్తూ అటు తిరిగి పడుకుంది.

ఏంటీపిల్ల ఇయ్యాల ఇలా చేస్తోందని మనసులో అనుకుంటుండగానే.. అలసిన శరీరానికి ఆవులింతలు స్వాగతం చెప్పగానే ఎప్పుడు నిదరోయిందో తనకే తెలీదు.

మామూలుగా అయితే అమ్మ మెడచుట్టూ చేతులు వేసుకుని హాయిగా బజ్జునే సీత.. ఇవ్వాళ అమ్మకి కాస్త దూరంగా ఒంటరిగా పడుకుంది. పక్కన తమ్ముళ్లని కూడా పడుకోనీయలేదు. తనలో తానే ఏవేవో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ నిద్రలోకి జారుకుంది.

ఇంతలోనే... వెల్లకిలా పడుకున్న సీతమీద ఎవరో ఎక్కి కూర్చుని, గొంతు నొక్కేస్తున్నారు. బెదిరిపోయిన సీత అమ్మా, అమ్మా అంటూ వెర్రిగా కేకలేస్తూ పిలిచింది. మీదనున్న బరువును తోసేందుకు ప్రయత్నించింది. ఏం చేసినా మీదనుంచి బరువు దిగితే కదా.. ఏం జరుగుతోందో తెలీక అలాగే పడిపోయింది.

తెల్లవారుజామున మెలకువ రావడంతో దూరంగా పడుకుని ఉన్న సీతని దగ్గరికి తీసుకునేందుకు తల్లి మీద చేయి వేయగానే... ఒళ్లంతా కాలిపోతోంది. అయ్యో నా తల్లీ... ఏమైందే నీకు అనుకుంటూ దగ్గరికి తీసుకోగానే వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది. తెల్లారేదాకా ఒళ్లో పడుకోబెట్టుకుని ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్తే.. ఏదో చూసి భయపడింది, మరేం ఫర్వాలేదంటూ డాక్టర్ జ్వరం తగ్గేందుకు మందులిచ్చి పంపాడు.

జ్వరం కాస్త తగ్గాక... ఏం తల్లీ రాత్రి ఏమైంది నీకు.. ఏం చూసి భయపడ్డావు అని మెల్లిగా అడిగింది తల్లి. "నీతో మాటాడను పోమ్మా... ఎవరో నామీద ఎక్కి గొంతు నొక్కేస్తుంటే... గట్టిగా అమ్మా అని అరిచాను, ఏడ్చాను.. నువ్వు రానేలేదు" వెక్కుతూ మాటాడింది సీత. 

"నీమీద ఎవరో ఎక్కి కూసున్నారా, నువ్వు గట్టిగా ఏడుస్తూ పిలిచావా.. లేదు తల్లీ.... నువ్వు అసలు పిలవలేదు.. నువ్వు పిలిస్తే నేను లేవనా..?"

"లేదు.. నేను పిలిచాను.. నువ్వే లేవలేదు" బుంగమూతితో వెక్కుతూనే మాటాడుతోంది సీత.

"పోన్లే అమ్మలూ.. నాకు వినిపించలేదేమో.. సరేలే ఇకపై నువ్వు ఒక్కదానివే పడుకోకు.. సరేనా...?" సముదాయించింది తల్లి.

"అమ్మో.. ఇకమీదట ఒక్కదాన్నేనా..... అమ్మలేకుండా పడుకోనే కూడదు..." మనసులో బలంగా అనుకుంది సీత.

సీత పెద్దయ్యేలోగా... పూరిల్లు కాస్తా చిన్నపాటి మూడు రూములుండే మిద్దె ఇల్లు అయ్యింది. అమ్మా,నాన్న ఓచోట, పిల్లలు మరోచోట పడుకోవడం అలవాటైంది. చిన్నప్పుడు ఒంటరిగా పడుకునేందుకు బయపడిన సీత పెద్దయ్యేకొద్దీ... ఒంటరిగా పడుకోవటం అలవాటు చేసుకుంది. చిన్నప్పుడు జరిగిన సంఘటన మళ్లీ ఎప్పుడూ జరగక పోవటంతో.. భయం పోయి ఒంటరిగానే పడుకునేది.

అలాంటిది మళ్లీ ఓరోజు రాత్రి... చిన్నప్పటిలాగే.. ఎవరో మీద ఎక్కి కూర్చుని బలంగా గొంతు నొక్కేస్తున్నారు... మాట పెగలటం లేదు... భయంతో బిక్కచచ్చి పోయింది. ఎంత పిలిచినా, అరచినా, ఏడ్చినా పక్కనే ఉన్న తమ్ముళ్లుగానీ, మరో రూంలో ఉన్న తల్లిదండ్రులుగానీ ఎవరూ రావటం లేదు... పెనుగులాడి పెనుగులాడి ఏడుస్తూ ఉండిపోయింది.

ఉదయాన్నే అమ్మ దగ్గర బావురుమంటూ జరిగిందంతా చెప్పింది సీత. అయినా అమ్మగానీ, తమ్ముళ్లుగానీ ఎవరూ నమ్మటం లేదు. అయినా మనింటికి ఎవరు వస్తారు సీతా... మేమందరం పక్కనే ఉంటే, నీమీద ఎక్కి కూర్చుని గొంతు నొక్కేస్తారా.. చిన్నప్పుడు భయపడినట్టే.. ఏదో చూసి భయపడ్డావులే... అని నచ్చజెప్పింది.. ఎంతచెప్పినా ఎవరూ నమ్మకపోయేసరికి కోపం ఎక్కువై ఏడుస్తూ వెళ్లిపోయింది.

పెళ్లయి అత్తారింటికెళ్లిన సీతకి మళ్లీ అలాంటి పరిస్థితి ఎదురవలేదు. దాంతో హాయిగా ఉండసాగింది. కానీ.. ఎప్పుడైనా పుట్టింటికి వెళ్లాలంటే మాత్రం.. తనని చంపేందుకు చూస్తున్న ఆ బరువైన ఆకారం గురించి తల్చుకుంటేనే వణుకు. అయినా ఎప్పుడో ఓసారి మాత్రమే అలా జరుగుతోంది.. ప్రతిసారీ కాదుకదా అని మనసుకి ధైర్యం చెప్పుకుని పుట్టింటికి వచ్చి వెళుతోంది.

ఓరోజు వేసవి ఉక్కబోతకి తట్టుకోలేక భర్తతో కలిసి మిద్దెపై పడుకుంది సీత. ఇద్దరూ సరదాగా కబుర్లు చెప్పుకుని హాయిగా నిద్రకుపక్రమించారు. ఇంతలో సీతకి మళ్లీ చిన్నప్పటి అనీజీ. మెల్లిగా బరువైన ఆకారం మీదకొస్తోంది. బలంగా గొంతు నొక్కుతోంది. ఊపిరి సలపనీయటం లేదు. అయినా పైకి లేచేందుకు ప్రయత్నిస్తోంది సీత. కానీ ఏమీ చేయలేని నిస్సహాయత. గట్టిగా భర్తని పిలిచింది, పక్కనే పడుకుని ఉన్నా భర్తని చేతితో తట్టి లేపేందుకు ఎంతగానో ట్రై చేస్తోంది కుదరటం లేదు. ఎప్పట్లా ఏమీ చేయలేక సొమ్మసిల్లి పడిపోయింది సీత.

తెల్లారిన తరువాత భర్తకి జరిగింది చెబితే.. పిచ్చిదానిలా చూశాడు.. నువ్వు నన్ను పిలిచావా.. ఎప్పుడు..? అంటూ వేళాకోళం చేశాడు. చిన్నప్పటినుంచీ చెబుతుంటే ఎవరూ నమ్మటం లేదు.. ఇప్పుడు మీరెందుకు నమ్ముతార్లే.. అని మనసులో అనుకుని భయం భయంగా కిందికి దిగింది సీత.

కుర్చీలో జారబడి ఎందుకు నాకే ఇలా జరుగుతోంది. పోనీ జరిగింది చెబితే ఎవరైనా నమ్ముతారా అంటే అదీ లేదు.. నేనే భయంతో అలా ఊహించుకుంటున్నానా, లేక నిజంగానే జరుగుతోందా..? మనసంతా ఒకటే ఆలోచనలు.... నిజంగా ఏం జరుగుతోందో తెలుసుకోవటం ఎలా..? నా భ్రమా.. లేక నిజమా.? ఎలాగైనా సరే తెలుసుకోవాలి. మనసులో బలంగా అనుకుంది.

మరుసటి రోజు రాత్రి మేడమీదికి సీత అమ్మానాన్నలు తమ్ముళ్లు కూడా పడుకునేందుకు వచ్చారు. అందరూ కాసేపు కబుర్లలో పడిపోయి, వెన్నెల వెలుగులో, చల్లగాలికి హాయిగా నిద్రపోయారు.

రాత్రిలా మళ్లీ అవుతుందేమోనని భయంతో బిగుసుకుపోయిన సీత, భర్తని గట్టిగా పట్టుకుని పడుకుంది.

ఎప్పట్లా తెల్లారింది. ఒక్కొక్కరే లేచి కూర్చున్నవాళ్లంతా... వాళ్లమ్మని చూసి బెదిరిపోయారు. ఒళ్లంతా చెమటలతో ఏడుస్తూ కూర్చుంది సీత తల్లి. అందరూ ఏమైంది అనేంతలోనే... "ఇంతమంది ఉన్నారు.. ఎవరో వచ్చి మీద కూర్చుని గొంతు నొక్కుతుంటే..... ఒక్కరైనా వచ్చారా.. ఎంత అరిచాను, ఏడిచాను..పెనుగులాడాను.. అమ్మో అమ్మో.. ఎంత బరువు... ఊపిరి ఆడనిస్తేగా..." ఏడుపులో గొంతు పూడుకుపోయిందామెకు.

ఇంతలో అందుకుంది సీత.. చిన్నప్పటినుంచీ చెబుతుంటే విన్నావా... నేనే ఏదో భయపడ్డానని చెబుతూ వచ్చావు.. ఇప్పుడేమంటావు..?! కోపంగా తల్లిని నిలదీసింది. నిజమేనే తల్లీ.. ఇప్పుడు కదా తెలుస్తోంది... ఇదంతా ఎవరో మనిషి చేశాడని అనుకోలేం.. ఏదో పీడ అనుకుంటా... మొన్ననే చిట్టిబండ దగ్గర కిరసనాయిలు పోసుకుని మొగుడూ పెళ్లాలు చచ్చారు కదా.. అసలే చివరిల్లు... గాలి రూపంలో మనల్ని పట్టుకున్నారో ఏమో... ఏడుస్తూనే చెప్పుకొచ్చిందామె.

ఎవరో మంత్రగాళ్లను తీసుకొచ్చి, మరుసటి రోజునుంచీ ఇంట్లో ఒకటే పూజలు... అందరికీ యంత్రాలు కట్టించింది... మంత్రించిన అక్షింతలను, నిమ్మకాయల్ని ఇంటిచుట్టూ చల్లింది.. భూత, ప్రేత, పిశాచాల నుంచి ఇంటికి రక్ష అంటూ.. రాగి రేకులపై ఏవో గీతలు గీసి దేవుడి గదిలో పెట్టించి... అమ్మ దగ్గర బాగా దండుకుని హాయిగా జారుకున్నారు మంత్రగాళ్లు.

"అమ్మో... చిన్నప్పటినుంచీ నేను బాధపడింది ఇంట్లోకి ఏదో పీడ జొరబడటంవల్లేనా.. ఇన్నాళ్లకైనా అమ్మకి తెలిసింది. లేకపోతే... తల్చుకుంటేనే భయమేస్తోంది... హమ్మయ్యా.. ఇంక ఎలాంటి బాధా ఉండదు" అనుకుంటూ ఆరోజు హాయిగా నిద్రపోయింది సీత.

ఆ రోజు నుంచి ఇంట్లో సీత తల్లితో సహా అందరూ హాయిగా నిద్రపోతున్నారు.. ఇంతలో ఓరోజు ఉదయాన్నే.. మళ్లీ ఒళ్లంతా చెమటలతో, జడుసుకున్న ముఖంతో ఏడుస్తూ... సీత తల్లి.....

..........
...........
..........

ఇంతకీ ఆ ఇంట్లో ఏం జరుగుతోంది... సీత, సీత తల్లికి.. లేదా ఇంట్లో మరెవరికైనా... ఎందుకలా జరుగుతోంది..? అదంతా దెయ్యాలు, భూతాలు, గాలి పీడలు చేస్తున్న పనేనా...?!! మరింకేదైనా కారణం ఉందా..?! అసలు ఇలాంటి అనుభవాలు ఆ ఇంట్లో వాళ్లకి మాత్రమేనా... మరింకెవరికీ అలా జరగటం లేదా...?!

ఇల్లాలికి నా (ప్రేమ) లేఖ....!!

"మనసంతా నువ్వే" ముఖచిత్రం గ్రూపులో ప్రేమలేఖల పోటీకి గానూ.. నేను రాసిన లేఖ ఇదుగో... :-)

బుజ్జమ్మా....

ఓయ్ దొంగపిల్లా... బుజ్జమ్మా అనే పిలుపు చూడగానే ముసి ముసి నవ్వులతో మురిసిపోతున్నావు కదూ..? నాకు తెలుసులే... మన స్నేహం తొలినాళ్లలో నీ పేరు పెట్టి పిలిచేందుకే మహా ఇబ్బంది పడిపోయిన నేను.. మనం ఒక్కటైనాక ప్రేమగా బుజ్జీ, బుజ్జమ్మా అంటుంటే నీకెంత సంబరమో.. నీకు తెలీదుకానీ నాక్కూడా చాలా సంతోషంగా ఉంటుంది అలా పిలుస్తుంటే... 

నువ్ ఊరెళ్లగానే....... ఫోన్లు, మెసేజ్‌లు, ఈ మెయిళ్లు ఇవన్నీ ఇప్పట్లో రొటీనే కదా.. కాస్త వెరైటీగా మనం అందరం ఎప్పుడో మర్చిపోయిన లెటర్లో అందంగా అల్లిన అక్షరాల మాలల్ని పేర్చి నీకు బహుమతిగా అందిస్తే.... ఓహ్.. ఊహే భేషుగ్గా ఉంది.. దాన్ని నిజం చేద్దామని పెన్నూ, పేపర్‌తో సిద్ధమై.. మెల్లిగా సిరాని అక్షరాల్లో ఒలికిస్తూ మెుదలెట్టిన నీ శ్రీవారి ప్రేమలేఖ ఇదుగో....

అన్నట్టు లేఖ అనగానే.. మన మొదటి ప్రేమలేఖ గుర్తొస్తోంది బుజ్జీ. ఎన్నో రోజులు చూపులతోనే యుద్ధం చేసీ చేసీ అలసి సొలసిపోయిన మనం.. ఆనంద్‌గాడి పెళ్లిలో నవ్వుతూ హాయ్ చెప్పుకుంటూ మాటలు కలిపినప్పటి దృశ్యం ఇంకా నా కళ్లముందే కదలాడుతోంది. మాట్లాడేందుకు ఎంత కష్టపడ్డాం.. అతి కష్టంమీద హాయ్ మాత్రమే చెప్పుకున్నాం కదా.. వాడి పెళ్లి అయ్యేంతదాకా పొడి పొడి మాటలు మనమధ్య దోబూచులాడినా.. వీడలేక వీడిపోతున్నప్పుడు మాత్రం లెటర్ రాస్తావుగా అని మాత్రం అనగలిగా. కళ్లతోనే సరేనంటూ కంటినిండా నీటితో నువ్వు వెళ్తుంటే, ప్రాణమే నను వీడి వెళ్తున్నంతగా ఎంతలా విలవిల్లాడాను.

అప్పటినుంచీ మొదలు ఎప్పుడు నీ లెటర్ వస్తుందా అని... రోజులు గడుస్తున్నా నీనుంచి సమాధానం లేదు. రోజూ నీటి పంపు దగ్గర, శీనుగాడి షాపు దగ్గర చూపులతో మాట్లాడుతున్నా, నీ లేఖ రాని దిగులు మాత్రం ఎంతగా ఉండిపోయిందో. నువ్వు మాత్రం ఏమీ తెలీనట్లు చిన్నగా నవ్వుతూ జారుకునేదానివి. నిజం చెప్పనా.. నీ నవ్వు చూస్తుంటే, నాకు మరేమీ అడగాలని అనిపించేది కాదు.

అలా రోజులు గడుస్తుంటే.. ఓ రోజున అంకుల్... అంకుల్..... అక్క ఇది నీకు ఇమ్మంది అంటూ చేతిలో పెట్టి తుర్రున జారుకుంది ఓ చిన్ని పిట్ట (హనీ). ప్రపంచాన్నే జయించినంత సంతోషంతో లేఖను విడదీసిన నాకు నోట మాట రాకపోయింది తెలుసా.. అంత తప్పు నేనేం చేశాను అంటావేమో తుంటరి పిల్లా... ఏం చేశావో నీకు తెలీదా... ఏం చేశాను అని అలా బుంగమూతి పెట్టమాకు... నేనే చెబుతాలే..

తెల్లని పేపర్‌పై చక్కగా "ఓం" రాసి.. దానికి పసుపూ, కుంకుమ అద్ది మరీ మొదలెట్టిన నీ భక్తికి మెచ్చి పరవశుడనై.. ఆ తరువాత ఏముందో అని ఆత్రుతగా వెతికే నా కళ్లకి... "ప్రియమైన నీకు" అంటూ ముత్యాల్లాంటి అక్షరాలు తప్ప ఎంత వెతికినా మరేం కనిపించదే. ప్రియమైన నీకు తరువాత నువ్వు ఇంకేమైనా రాస్తే కదా కనిపించటానికి... బుద్ధూ బుద్ధూ.....

అయినా సరే నీ మీద ఎంతగా ప్రేమ పెరిగిపోయిందో మాటల్లో చెప్పలేను.. నువ్వు ఏమైనా రాస్తే కేవలం ఆ మాటలు మాత్రమే ఆ లేఖలో ఉండేవి. కానీ ఏమీ రాయకుండా నువ్వు అలా వదిలేసి ఖాళీగా పంపిన లేఖలో నేను ఎన్నింటిని నింపుకున్నానో... నువ్వే రాసినట్లుగా ఎన్నిసార్లు, ఎన్ని రకాలుగా మార్చి మార్చి చదువుకున్నానో..... ఇదుగో ఆ లేఖ ఇప్పుడు నా చేతిలో అలాగే భద్రంగా.. అదేంటో చిత్రం... ఆనాటి భావనే ఇప్పుడూ.. అక్షయపాత్ర లాంటి నీ ప్రేమని ఎంత ఆస్వాదించినా.. ఇంకా ఎంతో మిగిలే ఉందని అనిపిస్తుంటుంది.

బుజ్జీ... మన వూరి జాతరలో తొలిసారిగా నిన్ను పట్టు పరికిణీలో చూసినప్పటి నా ఫీలింగ్స్ నీకు ఆరోజు అర్థమైందో లేదోగానీ.. ఎందుకో ఇవాళ చెప్పాలనిపిస్తోందిరా... అచ్చ తెలుగు కుందనపు బొమ్మ అలా నడిచి వస్తున్నట్టు, బాపూ బొమ్మకి ప్రాణం వచ్చి ఇలా నా కళ్లముందు తిరుగాడుతోన్న ఫీలింగ్. "అబ్బా.. ఎంత ముద్దుగా" ఉందో ఎంత దాచుకుందామన్నా దాగని మాట పైకి రాగా... నా ఫ్రెండ్స్ అంతా నన్నెలా ఆడుకున్నారో తెలుసా... అయినా నేను అవేమీ పట్టించుకునే స్థితిలో ఉంటే కదా... నువ్వెటు వెళ్తే అటు నా చూపులు, నా మనసూ.. పైకి మాత్రం ఇదేమీ గమనించనట్టుగా బెట్టు చేస్తూ, నా స్థితికి లోలోపల నవ్వుకుంటూ ఓసారి... పాపం పిల్లాడు.. అనే జాలి చూపుల్తో మరోసారి.. నువ్వు విసిరిన చూపులకు ఫిదా అయిపోయా.

ఇంకోసారి.. సంక్రాంతి పండుగ అప్పుడు అనుకుంటా... నోట్లో వేలు పెడితే కొరకనంతగా ఉండే ఈ పిల్లేనా అని సందేహంలో పడేసేలా ఎంత అల్లరి చేశావే బుజ్జీ. ఇదిగో నవ్వమాకు.. నాకు తెలుసు నువ్వు సంక్రాంతి అనగానే పడిపడీ నవ్వుతుంటావని.. చాలు చాలు ఇక ఆపు.. ఏవేవో వ్యూహాలు రచించి, నా డొక్కు స్నేహితులకు ఎన్నెన్నో మామూళ్లు, డిమాండ్లు నెరవేర్చీ మా అమ్మమ్మ వాళ్లూరికి నిన్ను సంక్రాంతికి వచ్చేలా చేస్తే.. ఏమీ ఎరగనట్టుగా నీ స్నేహితుల కోతిమూకతో సహా ఎంట్రీ ఇచ్చి నన్ను ఎంతలా ఏడిపించావు.

పశువుల పండుగ రోజున ఊరిబయటకు పశువుల్ని తోలుకెళ్లి, కాటమరాజు దగ్గర పూజ చేసేటప్పుడు ఎంతలా ఆడుకున్నావే నాతో. ఎవరూ చూడకుండా నాకు కన్నుకొట్టడం, నేను తేరుకుని రెస్పాండ్ అయ్యేలోపు ఏమీ తెలీనట్టుగా అందరితో కబుర్లు చెబుతున్న నిన్ను చూస్తే.. అందరూ చూస్తుండగానే కన్ను కొట్టి చిలిపిగా నవ్వాలని అనిపించేది. ఏదయితే అదయిందని నేను ఆ ప్రయత్నంలో ఉండగానే వద్దు ప్లీజ్ అంటూ నీ వేడుకోలు... ఎంత ముచ్చటగా ఉండేదో... నిజంగా ఎంత అద్భుతమైన జ్ఞాపకాలు కదా అవి... ఎన్ని రోజులు గడిచినా ఆ జ్ఞాపకాలు మనసులో మెదలాడగానే... మన ప్రమేయం లేకుండా చిరునవ్వు పెదాలపై దోబూచులాడదూ...

అన్నీ సరేలే... నేను వద్దు వద్దంటున్నా... బలవంతంగా ఊరికి పంపించి.. ఇప్పుడేమో దేవిగారిని శాంతింపజేయాలనా... ఈ "ప్రేమలేఖ"... మీ ఎత్తులు ఫలించవిక... నే అలిగానంతే.. అని బుంగమూతి పెట్టమాకే తల్లీ... నీ అలకతో నా గుండెల్లో ఇప్పటికే రైళ్లు పరిగెడుతున్నాయి... ఇంకా విమానాల్లాంటివి పరిగెత్తించనీయకు... మా బుజ్జి కదూ, మా బంగారం కదూ...?! హమ్మయ్యా.. నవ్వావా.. థ్యాంక్సే బుచ్చీ...! 

పెళ్లయ్యాక తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో తప్ప ఎప్పుడూ నన్ను వదిలివెళ్లని నీవు.. మొన్న కూడా ఇష్టంలేకుండానే వెళ్లావని నాకు తెలీదా ఏంటి. అయినా తప్పదురా.. ఇద్దరం ముగ్గురం అయ్యే రోజు దగ్గర్లోనే కదా... మన ప్రేమకు ప్రతిరూపాన్ని జాగ్రత్తగా ఈ లోకంలోకి తీసుకొచ్చేందుకు నిన్ను ఈ లోకంలోకి తీసుకొచ్చిన అమ్మ ఒడికంటే పదిలమైన గుడి ఏముంటుంది మన పాపాయికి... అందుకే నా బుజ్జి శ్రీమతిని మా అత్తమ్మతో పంపించానట. అర్థం చేసుంటారు కదండీ బుజ్జులు..

అయినా నీ దిగులంతా నాకు తెలుసులెండి శ్రీమతిగారు.. నేను ఒంటరిగా ఉంటానని, నా అవసరాలు ఎవరు చూస్తారని తమరి దిగులు. అయినా నేను ఒంటరినని ఎవరన్నారు నీతో. నువ్వెప్పుడూ నా పక్కనే ఉంటుంటే నేను ఒంటరినెలా అవుతానే పిచ్చీ... రోజూ బలవంతం చేసి, బుజ్జగించి మరీ తినిపించే నా బుజ్జమ్మ లేకపోయినా, నువ్వే దగ్గరుండి అన్ని పనులూ చేస్తున్నట్లు ఫీల్ అవుతూ... ఎంత చక్కగా పనులన్నీ చేసేసుకుంటున్నానో తెలుసా...? నువ్వు చూస్తే.. ఎంతగా మెచ్చుకుంటావో...

నువ్వు గుర్తు వచ్చినప్పుడు నీ చీరని చుట్టుకుని పడుకుంటే.. అదేంటో చిత్రం.. అచ్చం నీ పక్కనే పడుకుని ఎంచక్కా కబుర్లు చెబుతున్నట్లు.. నేను చెప్పే కబుర్లను వింటూ మిలమిలా మెరుస్తూ, అటూ ఇటూ కదలాడే నీ మీనాల్లాంటి కళ్లని చూస్తున్నట్లు అనిపిస్తోంది.. ఎన్నెన్ని కబుర్లో.. చెప్పి, చెప్పీ ఎప్పుడో అలసిపోయి నిదురబోయిన నేను.. ఉదయాన్నే కళ్లు తెరిచి చూసేసరికి నీ ఒడిలో (నీ చీరలో ముఖం దాచుకుని) హాయిగా బజ్జోనుంటాను. ఇంట్లో నువ్వున్నప్పుడు ఎలా కబుర్లు చెబుతుంటానో అలా కబుర్లు చెప్పుకుంటూనే పనులన్నీ చకచకా కానించి, ఆఫీసుకు పరుగులెడుతున్నాను. చూశావా.. ఎంత బుద్ధిమంతుడో నీ శ్రీవారు... "అబ్బా చాల్లేద్దూ... మావారికి దిష్టి తగులుతుంది" అంటున్నావు కదా.. నాకు తెలుసు బుజ్జీ.

ఇంత రాత్రి గడుస్తున్నా... నాకు ఇంకా ఇంకా రాయాలని అనిపిస్తోంది బుజ్జమ్మా. ఎన్ని జ్ఞాపకాలో, మరెన్ని అనుభూతులో కదా.. నేనేమీ బుచ్చమ్మను కాను బ్లాంక్ లెటర్ పంపేందుకు..  అయ్యగారు మాంచి మూడ్‌లో ఉన్నారు.. ఎన్ని పేజీలైనా అలవోకగా ఇట్టే రాసేయగలరు. ఈ లేఖ ఎవరైనా చదివితే ఎలా అని భయపడే ప్రేమికుడి స్టేజ్ దాటిపోయి అయ్యగారు శ్రీవారి స్టేజ్‌లో ఉన్నారు కాబట్టి.. ఎవరికీ భయపడే పనేలేదు. నువ్వీ లేఖ చదువుకున్నా ఎవరికీ భయపడాల్సిన పనిలేదు. మొగుడూ పెళ్లాలు వాళ్ల ఇష్టం అని మన పెద్దాళ్లు ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ బయటపడతారు. కానీ.. లేఖ ఇంతకంటే ఎక్కువ రాయాలంటే కష్టంగా ఉంది.

అదేంటి పెళ్లానికి ప్రేమలేఖ రాయటం కష్టమా... అని మళ్లీ అలకపాన్పు ఎక్కబాకండి శ్రీమతిగారూ... అంతా మీ మంచికేనండి. మీరు నా లేఖను చదువుతూ.. ఎమోషనల్ అవుతూ ఇలా రాత్రంతా మేలుకుంటే, నీ పొట్టలో హాయిగా బజ్జున్న బుజ్జోడి నిద్ర పాడుచేసినట్లు అవుతుంది కదా... అంతేకాకుండా నా బుజ్జమ్మకు మాత్రం రెస్ట్ అవసరం లేదా.. అందుకే కూసింత స్వార్థంతో ఇప్పటికిలా లేఖను ముగించేస్తున్నాను. బుంగమూతి బుజ్జమ్మా... అర్థం చేసుకుంటావుగా..

అయినా నువ్వు నా బుజ్జమ్మవుగా.. ఎప్పుడో అర్థం చేసుకుని అప్పుడే పడుకునేశావా.. అమ్మో... ఎంతైనా బుజ్జమ్మ, బుజ్జమ్మే.... లవ్ యూ బుజ్జీ.. హాయిగా బజ్జో తల్లీ....!!

(ఇదుగో మీరందరూ నా బుజ్జికి దిష్టి పెట్టమాకండి... హాయిగా దీవించేసేయండి... )