నువ్వెప్పుడూ ఇంతే..
అమ్మ గుర్తొచ్చింది అనేంతలోనే..
అమ్మవై లాలిస్తుంటావు
నాన్న.. మాట పెదాల్ని తాకకముందే
నాన్నవై నడిపిస్తుంటావు
దిగులుకొండ నేనెక్కి కూర్చుంటే
ఆసరా నిచ్చెనై గుండెల్లో పొదువుకుంటావు
సంబరం అంబరమై నే తుళ్లిపడుతుంటే
ఇంద్రధనుస్సువై పులకరిస్తుంటావు
బుంగమూతితో వయ్యారాలు పోతుంటే
వెచ్చని ముద్దువై నుదుటిపై నర్తిస్తావు
నా కబుర్ల సెలయేటి ప్రవాహానికి
నిశ్శబ్ద సంగీతమై తోడు వస్తుంటావు
అనురాగం ఆనందమై అల్లరి చేస్తుంటే
చక్కిలిగింతల చెలికాడివై మురిసిపోతావు
అపార్థమనే ఆవగింజ మొలకెత్తేలోగానే
నమ్మకం అనే మర్రివిత్తును నాటేస్తుంటావు
ఇద్దరం ముగ్గురమై ముద్దుల మూటలైతే
చంటిపిల్లాడల్లే బోసినవ్వువై విరబూస్తావు
నువ్వెప్పుడూ ఇంతే...
అంతులేని ప్రేమని నీకిచ్చేయాలని
అనుకునేంతలోనే...
అంతకు రెట్టింపు ప్రేమని
ముద్దుగా మూటగట్టి
బహుమతిగా ఇచ్చేస్తుంటావు
అందుకేనేమో..
ఇప్పుడు నా జీవితం అంతా
రంగులమయం... హరివిల్లుల లోకం...
ఈ రంగులన్నీ చిత్రించేది మాత్రం నీ రూపాన్నే....!!
("మనసులోని మౌనరాగం" బ్లాగర్ "ప్రియ"గారు రాసిన ఓ పోస్టుకి స్పందనే ఈ కవిత)
